Dankbaar
Vandaag heb ik zo’n dag, dan ben ik dankbaar. Loop ik over van geluksmomenten. Zit ik in mijn lijf. Is het bijna Nieuwe Maan.
Dan ben ik dankbaar dat ik zin heb in een appelflap en die toch niet ga halen. Dankbaar omdat ik weet dat mijn man die direct zou halen, als ik het hem vraag.
Geniet ik van de wind op de terugweg, die nog harder waait, tegen, dan op de heenweg. En dat ik net daarvoor nog dankbaar tegen mijn kinderen zei, ‘straks, als mama terug fietst, heeft ze heerlijk wind mee’.
Dankbaar voor zoon Felix, die vanochtend, zoals elke ochtend, ‘nee’ zei, toen ik vroeg ‘kom je uit bed?’
Dankbaar voor de berichtjes die ik lees van mensen die Siddhartha hebben gekocht, geleend, willen lezen en hebben gelezen. Dankbaar voor vulpotloden, de fijnste uitvinding op het gebied van schrijven, op vulpennen na.
Dankbaar dat het vaasje van de buurvrouw geen erfstuk bleek, toen ik het kapot liet vallen. Ze bracht lathyrus uit eigen tuin - dankbaar.
Ik ben dankbaar voor de foto’s die mijn zussen app-en, waaruit blijkt dat we alle drie elastieken om open verpakkingen doen, net als pa. Voor de appelboom, die water krijgt uit ons eigen meer. Dankbaar voor de tijd die ik heb om te schrijven. Dankbaar voor een oud-collega die longkanker overleeft. Dankbaar voor het toilet dat ruikt na het vorige bezoek. Dankbaar dat ik een rug heb die ik kan bezeren, en een rozentuin met zevenblad.
Dankbaar omdat ik merk hoe dankbaarheid werkt. Dat dankbaarheid dankbaarheid aantrekt. Lieve berichten (van vriendinnen, cliënten, man, zussen, mama en moeders van), mooie geluiden (van heel veel verschillende vogels, de luidste is een vink), en heerlijke geuren (van gemaaid gras en bijenwas).
Dankbaar voor de Café Noirs in bite size, waar ik er lekker veel van kan eten, zonder dat ik er veel op heb.
Oh! En voor jullie, lieve lezers. Dank jullie wel voor het lezen van mijn verhaaltjes. Voor jullie tijd, reacties en inspiratie. Dankbaar!