Blond
De afgelopen twee dagen schreef ik over het volgen van je nieuwsgierigheid (deel 1) en het overwinnen van angsten en acceptatie (deel 2). Vandaag schrijf ik over de test: acceptatie die wordt uitgedaagd (deel 3).
Deel 3
Mijn haar laat ik naturel grijzen. Dat ik grijs word, vind ik niet erg. Echt niet? Als ik er niks mee had, grijs haar, dan zou ik er ook niks over schrijven. Dus het is een thema. Eentje waarin ik wel in mening van verander. Van bezorgd naar blij.
Mijn eerste grijze haren vind ik precies de goede kleur asblond. Echt. Ik keek in de spiegel en zag: dit vind ik mooi. Nu zie ik mijn bruine ogen nog beter.
Mijn vers verworven zelfacceptatie werd op de proef gesteld. Afgelopen zondag, toen schoonmama in gezelschap op mijn hoofd keek en zei, ‘ik heb nog nooit gezien dat jij al zo grijs bent!’ Toen voelde ik een steek. In mijn hart of buik, ik weet niet meer waar. En ik weet ook niet precies waarom. Ging het over grijs? Over vrouwen onderling? Wolfpack? Over in het openbaar? Schoonbroer viel stil, zijn vriendelijke glimlach stolde op zijn gezicht en hij keek van mij naar zijn moeder en weer terug. Manlief zat ontspannen onderuit, hij verheugde zich denk ik op de rest van het gesprek. Opa doet in gezelschap zijn gehoorapparaat wel eens uit, hij hoorde niks.
‘Vind je dat niet erg?’ ging schoonmoeder verder. ‘Ik vind het prima’, zei ik en ik dacht: ‘Ba, laat gaan, geen verhandeling over acceptatie'. ‘Ga je het niet verven?’, vroeg ze. ‘Nee’, zei ik. Stilte. Oma verft haar haar al 30 jaar blond. ‘Ja… dat kan natuurlijk ook…’ Na een minuut of vijf en een paar onderwerpen verder, onderbreekt ze het gaande gesprek: ‘zijn je zussen ook al grijs?’ ‘Al?’ vraag ik. En dan voel ik het: de rode knop is ingedrukt. Een plaatje is geraakt, een pijnpunt, een overtuiging. ‘Ik ben al 46, dat is een gangbare leeftijd om grijs te worden’, ik probeer luchtig te klinken. Ik voel me koud worden. Dat is een teken dat ik mezelf in de steek laat. En terwijl ik praat, slaat de twijfel toe: ben ik niet gewoon jong grijs? Grijs wil ik wel accepteren, maar jong grijs is van een andere orde.
Zie je wel, wat je aandacht geeft, groeit. In dit geval groeit de focus van oma op mijn grijze haar. En het restant van mijn onzekerheid vlamt op als een kooltje waar zuurstof bijkomt. ‘Bij je zussen zie ik het niet, dat grijs, zij zijn blond’. ‘Geverfd’ denk ik er achteraan. Ik houd mijn mond en begin weer te landen. In mezelf met mijn mooie, wilde haren.
Lees ook: dag 78/100 Blond deel 1 en dag 79/100 Blond deel 2